آن جاجنگ سخت بود/این جا جنگ نرم است

آن جا امام بود /این جاهم امام است

آنجا جهاد اصغربود/این جا جهاداکبر است

آن جا چمران وصیاد بود/این جا من وتو هستیم

لیک فقط شهادت مزد واقعی مجاهدان راه خداست....

آن روزکه دشمن به جانمان حمله کرد

شهدا مارو شرمنده کردند

نکند این روزها که دشمن به ناممان حمله کرده

باز هم شرمنده ی شهدا شویم...

از سن امروز من تا سن آنروز تو

نمی دانم چند روز فاصله است...!

ولی بزرگی به فاصله هایی که طی کرده ایم نیست

فاصله های زیادی را طی نکردی......

اما تا خدا رفتی....

روح تو به بلندای آسمان بود

روح تو دستی به آسمان هفتم داشت

روح تو بانماز های شب واستغفارها و-چشمان زیبای گریان-هم آغوش با الهی العفوخو

گرفته بود تو بزرگ بودی و بی همتا

تو دلتنگ کربلا بودی.....

شهدا دعا داشتند/ادعا نداشتند

نیایش داشتند/نمایش نداشتند

حیا داشتند/ریا نداشتند

رسم داشتند/اسم نداشتند

وما تا ابد به آنها که قمقمه هایشان را دفن کردند تا یاد آب نکنندمدیونیم....

برای روح مردان بی ادعایی که عاشقانه رفتند صلوات...

صادق به آقا مرتضی گفت:باب شهادت هم دیگر بسته شد

جنگ تمام شده بود

ولی آقای آوینی جواب داد:اینطور نیست شهادت یک لباس تک سایز است

هروقت وهرزمان اندازه ات را به لباس شهادت رساندی

هرجاکه باشی با شهادت از دنیا میروی.

چند ماه بعد صادق جنگی را وهابیون توی لاهور ترور کردند

یک سال بعد هم آقا مرتضی رفت

خودشان را اندازه لباس شهادت کرده بودند

اتل متل سمانه یه دختر شهیده

یه دختری که هیچوقت بابا جونو ندیده

بابا وقتی شهید شد مامان حامله بوده

بعد که سمانه اومد دیگه جنگی ندیده

مامان زود ازدواج کرد بایه مرد غریبه

سمانه حالااونو بابای خود میدونه

هیشکی بهش نگفته باباش یه مرد دیگه ست

باباش تو آسمون تویه دنیای دیگه ست

هیشکی بهش نگفته باباش چه مهربون بود

چه ابروی کمونی باباش چه خوش زبون بود

هیشکی بهش نگفته باباش یه قهرمون بود

تو دشت های شلمچه باباش یه دیده بون بود

سمانه قد کشیده بزرگ شده ماشالله

داره میره دانشگاه دانشجو اون حالا

حراست دانشگاه عاصی از دست اون

مدام باید بهش بگن موهات اومده بیرون

هفت قلم آرایش ویه مانتو کوچولو

شلوار برمودا وکفش های مثل پارو

تا حالا این دخترو بهشت زهرا نبردن

حتی جلوش اسمی از خون شهید نبردن

خانواده میگه که بزار یکم خوش باشه

باباش که رفتی طفلی بزار که این خوش باشه

داره دلم می سوزه از بس که بی مرامیم

مگه شهید رفته که ما بخوریم وبخوابیم؟

تو اون دنیا جواب باباش رو چی میدیم ما؟

اگه یه وقت بپرسه امانتم چی شد ها؟

حتی اگه سمانه باباش شهید نباشه

دختر شهر شهید باید اینجوری باشه؟

به مادر قول داده بود برمیگردد......

چشم مادر که به جنازه ی بی جمجمه ی پسرش افتاد

لبخند تلخی زد وگفت:پسرم اگه سرش میرفت قولش نمیرفت

شادی روح شهدا صلوات

اللهم صل علی محمد وال محمد

خوشا آنان که با عزت زگیتی/بساط خویش برچیدند ورفتند

زکالا های این آشفته بازار/شهادت را پزیرفتندورفتند....

عشق را باخون خودکردی تو معنا ای شهید!

خویش را بردی تو به عرش اعلا ای شهید!

زندگی تسلیم تو شد..مرگ خالی ازعدم

زنده تر ازتونمی بینم بر دنیا ای شهید!

در کلاس عشق تو استاد ها بنشسته اند

کز تو آموزند سرمشق الفبا ای شهید!

نور میپاشی بسان ماه بر قصر امل

عشق مینوشد زتو عاشق ترین ها ای شهید!

مامن جان پرورد_سر منزل مقصود ها

حاصلی از باورت روح تجلا ای شهید!

عالمی حیران به شور عشق بازی های تو

گلشنی حسرت به دیدار تو رعنا ای شهید!

جز خدا واقف نشد بر اوج عرفان تو کس

چونکه گشته عاشقت آخر خدا را ای شهید!

خیلی ها فقط سنشون بالا رفته اما بزرگ نشدن

بعضی هاهم حتی با-سن وسال کم-بزرگ شده اند وبزرگ هستند

میتونه سیزده سالت باشه اما بزرگ باشی ...خیلی بزرگ

مثل یک شهید مثل یک حسین فهمیده

دوروز پیش بود که به خواب مادرش آمد

مادر جانم میدونم تو این سالها خیلی سختی کشیدی شرمنده.....

اما اومدم خبر خوش بهت بدم یه دو سه روز دیگه با رفیقام برمیگردم.....

نمیگم کدوم رفیقام چون خودشون راضی نیستن اما من برمیگردم.....

بعد یه لبخند زده بود فقط همین

مادر که از خواب بیدارشد اصلا یه طوردیگه رفتار میکرد ....استرس داشت خوشحال بود گریه میکرد.....

شاید یک دقیقه هم حال ثابتی نداشت

مادر بیش تر ازهرسال پیش خوشحال بود تا اینکه صدای اخبار توجهش را جلب کرد

صدای اخبار:پس از زحمات چند وقته ی گروه تفحص ویافتن پیکر 72شهید گمنام .هفته ی آینده روز سه شنبه پیکر

این شهیدان در تهران تشیع خواهد شد....

انگار که آب یخی روی سر مادر ریخته باشند بهت زده شده بود که بغضش ترکید وانگار دوباره غم عالم به دلش

سرازیر شد همانطور که به پهنای صورتش اشک میریخت باعکس پسرش شروع به صحبت کرد:

یوسفم.....بعد از این همه سال اونم اینجوری داری میای .توی این همه سال کجا بودی که ببینی کمرم زیر بار

غمت شکست.رفتی و هیچ خبری ازت نشد میدونی چقدر انتظار کشیدم؟؟!

تنها دلخوشیم این بود که یه روز برمیگردی .اینجوری میخواستی برگردی ومنو حسرت به دل بزاری؟؟

مگه خودت بهم قول ندادی .اصلا کاش به خوابم نمی اومدی تا بازم انتظار بکشم....

یاحسین(ع)تو رو به پهلوی شکسته ی مادرت حضرت زهرا(س) قسم بچم رو بهم نشون بده من دیگه تحمل ندارم.....

مادر اونروز تا شب آنقدر گریه کرد که از حال رفت....

نویسنده را دخل وتصرفی در ماجرای یوسف و مادرش نیست اما.....اما مگر میشود سیدالشهدا راقسم دهی و جواب نشنوی؟؟

همان حالی که قطره اشک نویسنده بر روی تکه کاغذ داستان چکید صدای تلفن خانه مادر را به هوش آورد مادر نمی دانست چرا

ولی ناخدا آگاه به سمت تلفن دوید:الو سلام علیکم....منزل آقای احمدی....؟

-بله بفرمایید.....

-حاج خانم شما مادر آقا یوسف هستید؟

-بله چطور مگه خبری شده؟؟

-والا خبر که حتما خبر داریدپیکر 72شهید رو گروه تفحص پیدا کردند ؟ما DNAاین بچه ها رو چک کردیم ولی نتیجه ای نگرفتیم

وپیکر اونها رو فرستادیم معراج الشهدا ...ظاهرا آقا مجتبی یعنی یکی از دوستانی که تو  ساختمان معراج الشهدا کار میکنه

شب خواب میبینه که:یه آقای سبز پوشی میان بالا سر یکی از تابوت شهداودستشون رو جلو میبرند وکمک میکنند تا جوانی

از توی تابت بیرون بیادوبعد دست این جوان رو میگیرند و میان پیش مجتبی ....اون آقای سبز پوش رو میکنند به آقا مجتبی و

بهش میگن اسم این جوان آقا یوسف هستش....سلام مارا به مادرش برسونید وبگین مادر ما فرمود :((الوعده وفا)).....

وآقا مجتبی همینجا از خواب بیدار میشه واز همون موقع همش داره پیگیری میکنه وهمش به مسئول ها اصرار میکنه که یه

بار دیگه استخوانهای توی تابوت رو بفرستن برای آزمایش......اصرار پشت اصرارتا اینکه مسئولین راضی میشن .

بامداد امروز صبح استخوان ها را یه بار دیگه برای آزمایش DNAبردند....تا اینکه به شکل معجزه آسایی هویت این شهید شناسایی

میشه به طوری که همه ی آزمایش کننده ها متعجب میشن.....واون شهید آقا یوسف شماست......

اما حالا روز موعود فرا رسیده است اولین روزی که مادر بعد چندین سال به آرامش رسیده است.

حالا وقتش فرا رسیده که تابوت یوسف را جلوی چشمان مادر باز کنند.....تابوتی که در دلش کفن کوچکی پر از استخوانهای

یوسف گمگشته ی مادر را دربرداشت......کفن را که مثل یک نوزاد به دستهای مادر دادندیاد روزی نه چندان دور افتاد.....

یادروزی که یوسف تازه متولدشده بودو پرستار ها آن را به آغوش مادر سپردند حالاهم یوسف همان یوسف بود....

اما ....اما وقتی به دنیا امد سنگین تر از حالا بود